Kazdağları Fotoğraf ve Doğa Kampı

Yanlış girdiğimiz toprak yolun sonunda nihayet MİLLİ PARK giriş kapısına ulaşıyoruz. Görevliler gelişimizden önceden haberli.Bizden başka bekleyenler de var. Kılavuz rehber alma zorunluluğu dolayısıyla, kısa bir süre, rehberin Mehmetalan köyünden  gelmesini bekliyoruz.Karayağız bir Türkmen delikanlısı geliyor kapıya,tanışma faslından sonra anlıyoruz kılavuzumuz olduğunu.Kapıya gelip de Kılavuz rehber alma zorunluluğunu  hele de ödenmesi gerekli ücretleri duyup şaşkın şekilde  geri dönenler oluyor. Girişlerin bu şekilde kontrollü ve  sıkı denetime tabi olması hepimizi umutlandırıyor.” Kazdağları emin ellerde ve sıkı  koruma altında ”diye umutlanıyoruz. İşlemlerimiz tamamlanıyor... Giriş kapısındaki Manivela bir kez de bizim için kalkıyor havaya ve içeri giriyoruz .İç kısımda uzun zamandır beklemekte olan Renault Megan araç da  içi dolu şekilde ve bizimle aynı anda hareket ediyor...Bizden bağımsız olarak mı girdi diye kendi aramızda tartışıyoruz…Kafamda bir şüphe.Ve bir süre geride kalıyorum, kontrol etmek için.Ancak aracın da bizi beklediğini veya hızını düşürdüğünü görüyorum. Rehberimizin de haberi yok ama sanırım bizimle birlikteymiş gibi davranıyorlar… Yirmi bir yıllık olduğunu söyleyen kapı kontrol memuru belli ki işini biliyor. Hani bir zamanlar “Benim memurum işini bilir” diyenleri haklı çıkartmak istercesine…Geride bıraktığı 21 yıla başka neler sığdırmış olabileceğini düşünmek bile istemiyorum.Not ediyoruz.Dönüşte ilk işimiz bunu rapor etmek olacak.

Ekibimize kamp yeri olarak önerilen YAYLA  kamp alanını beğenmiyoruz... Orman içinde açık bir alan.Bahar aylarında muhteşem bir yeşilliği olduğu bu aylarda kuruyan otlardan belli oluyor.Kuru otlar müthiş bir yangın tehlikesi yaratıyor. Önceden  söz aldığımız  gibi Sarıkız Tepesi eteğine kamp kurmaya karar veriyor ve yola çıkıyoruz..Renault araç bu kez bizi beklemiyor ve gidiyor. Sarıkız tepesine yakın ilk su  kaynağı olan yol kenarındaki çeşmenin kıyısında mola veriyoruz.Etraf kalabalık.Özel turlar ile gelenler de var. Ağaçların dibinde öğle yemeği yiyorlar.Çeşmenin etrafı pislik içinde..Pet şişeler, plastik bardak kalıntıları, eski poşet artıkları ve çikolata, bisküvi ambalaj kağıtlarına varıncaya kadar  ne varsa hepsi o güzelim buz gibi akan çeşmenin etrafında farklı bir dekor oluşturuyor.Resmi plakalı başka bir aracın kıyısında bekleyenlerin bu turu  kontrol etmek ile görevli Orman Muhafaza memurları olduğunu görüyoruz.. Selamlaşıyoruz. Onlar da bizden haberli. “Siz aşağı yaylada kamp kurmayacak mıydınız ?“ sorularına, “o bölgenin yangına karşı  çok hassas olduğunu, bu yüzden özel izinle yukarıda kuracağımızı” söylüyoruz. Bu arada Serhat çeşmenin başında bekleyen,  bizimle giriş yapan Renault ekibine “ Kılavuz rehber ücretinin hiç olmazsa yarısını bize ödeyecek misiniz ? “ diye soruyor…Soru cevapsız ve havada kalıyor… Renk vermeden hızla uzaklaşıyorlar çeşme başından…Dağa günü birlik girdiklerini tahmin ettiğimiz bu ekibi bir daha hiç görmedik…Belli ki onlar da işini bilenlerden…Her nedense bu güzel ülkenin her bir insanı işini çok iyi biliyor.Ama maalesef iyi yapanların sayısı  bir elin parmaklarından daha az…

Sarıkız tepesinin kuzey eteğindeki çeşmenin yanındaki, ağaçlık alan içindeki kurumuş otları görünce buraya da kamp kurmaktan vaz geçiyoruz…Bizim dışımızda günü birlik bölgeye gelip konaklayanların atacağı bir sigara izmariti, Allah korusun bütün bölgeyi kül edebilir diye düşünüyoruz.Her yıl Ağustos ayının üçüncü hafta sonunda Sarı kız’ı ziyarete gelen Türkmenlerin çadır kurup Oba olarak kullandıkları Karataş tepenin kuzeyindeki geniş düzlüğe kampımızı kuruyoruz. Ancak burası da açık alan ve güneş altındayız.Hava sıcak ve güneş etkileyici…Fazla yapacak alternatif bir şey de yok. Koşullara uyum sağlamak olarak adlandırdığımız kurallarımız burada da işlemeye başlıyor…Çadır yerleri seçiliyor ve çadırlarımız kurala uygun ve belli bir düzen içinde kuruluyor. Hava sıcak,ama arada bir dalga,dalga gelip esen rüzgar, terli vücutlarımızı serinletiyor.Kampın altında dere içinde buz gibi akan bir çeşmemiz var.Tadına doyum olmuyor,insanın içtikçe içesi geliyor. 

Aşağıda özel tur grubu ile birlikte bıraktığımız Orman Muhafaza memurları bu kez de bizi kontrol etmek için kampımızı ziyaret ediyorlar.Kamp ocaklarımızda demlediğimiz çaylardan  ikram ediyoruz…Biz iyice yerleşene kadar misafirimiz oluyorlar…Milli park kuralları ve kontroller üzerinde kısa bir sohbet gerçekleşiyor aramızda.Eski bir orman teşkilatı üyesi olduğumu söylediğimde muhabbet derinleşiyor. Sohbet anında bile ellerindeki dürbün ile çevreyi tarıyorlar.…Belli ki kontrol edilmesi gereken başka yerleri var.Çay için teşekkür ederek,İyi faaliyetler dileyip ayrılıyorlar kampımızdan…

Zeynel AYDIN